بیش از یک ماه از درگیری غزه می‌گذرد؛ جنایات عظیمی رخ می‌دهد و ما همچنان تماشاچی!
اینکه هیچ کاری نمی‌کنیم، تماشاچی هستیم، حداقل دست به دعا و صدقه نمی‌شویم؛ این به لحاظ تکوینی و نفسی بسیار بد است و آثار سوء زیادی خواهد داشت. جامعه اسلامی اگر دستش برای کمک کردن بسته است؛ می‌تواند دست به دعا شود و دست به صدقه و قربانی شود؛ دعا سلاح مومن است؛ این تماشاچی شدن، نه تنها مسلمانی نیست بلکه از انسانیت هم بیرون است.
و بدتر از آن اینکه طلب‌کار دیگران هستیم و متوقع که دیگرانی - هرکس میخواهد باشد - کاری کند؛ خودمان نشسته‌ایم و از کمترین کاری که از دست‌مان بر می‌آید کوتاهی می‌کنیم،متوقع از دیگران.
باید جایگاه دعا در اندیشه‌های ما جابه‌جا شود؛ در خصوص دعا با اینکه یک جامعه مسمان و مذهبی هستیم، اندیشه‌ها کم و تُنُک است. آنقدر سکولاریسم به صورت ناخودآگاه در اندیشه‌های‌مان رسوخ کرده است، امکان چنگ انداختن به این سلاح، یعنی دعا، برای حتی جامعه مذهبی و مسلمان نیز از اگر نگوییم از بین رفته است، کم رنگ شده است. واقعا دعای مسلمانان می‌تواند یاری دهنده و کمک کننده جبهه مقاومت باشد، و علاوه بر آن این حال نسبت به جبهه مقاومت غزه، برای خودمان -چه شخصی و چه جمعی- موثر خواهد بود و به صورت ملموس در زندگی‌ها تاثیر آن احساس خواهد شد.
و همچنین برعکس آن؛ اگر نسبت به جنایاتی که بر سر مسلمانان و مظلومان عالم می‌آید، بی‌تفاوت باشیم و فقط تماشاچی باشیم و اقدامی در مسیر یاری آنان نکنیم؛ واقعا این بی‌تفاوتی تاثیری سوء خواهد داشت؛ نه تنها در باطن، بلکه در همین زندگی دنیایی، ضربات این کوتاهی در انجام وظیفه را خواهیم چشید و چه‌بسا که منجر به منحرف شدن‌ها و تعویق‌ها و تاخیر‌ها بشود.
