در مرداد ماه بود که شهید هنیه را در ایران شهید کردند و حضرت آقا برای شهادت ایشان پیام دادند؛ پیام را دوباره ببینید و با پیام شهادت شهید نصرالله مقایسه کنید؛ و همچنین با پیامی که قبل از اعلام شهادت سید‌حسن‌نصرالله برای قضایای لبنان دادند.
چرا هیجان و شوری که در پیام تسلیت شهید هنیه بود، خوابید و در این دو پیام از آن خبری نیست؟
حضرت آقا در پیام شهادت شهید هنیه میفرمایند: «خون‌خواهی او را وظیفه خود می‌دانیم» و همچنین میفرمایند: «رژیم صهیونی، زمینه‌ی مجازاتی سخت برای خود را فراهم ساخت.»
این مجازات سختی که برای پشیمان کردن دشمن بود، چه شد؟ نگویید پاسخ آن قبلا داده شده است که اسرائیل الان این واکنش را داشته است؛ اگر هم می‌گویید پاسخی بوده و ما متوجه آن نمی‌شویم، یا اینکه می‌گویید خود غره پاسخ داد و ما پشتیبانی کردیم(؟!)؛ قبول اما دیدید که مجازات متناسب نبود و پشیمانی برای دشمن به بار نیاورد؟ و نه تنها پشیمان نشد که جلو‌تر هم آمد!
که البته بنده پاسخی نمی‌بینم؛ اساسا هیچ عکس العملی نشان داده نشد، و فرمان ولی‌خدا، امام جامعه بر زمین ماند، و عقوبت الهی این سرپیچی هم از دست دادن رهبر مقاومت و حلقه اول و بخشی از حلقه دوم او بود؛ بله وقتی فرمان ولی را زمین می‌گذاریم، باید منتظر عقوبت الهی باشیم؛ و دشمن هنگامی که دید با زدن شهید هنیه اتفاقی نیوفتاد و پاسخی نشنید، چه برسد پاسخ در خور و مجازات پشیمان کننده؛ لذا جرئت پیدا کرد و جلو‌تر آمد؛ الان هم اگر ببیند پاسخی مناسب دریافت نمی‌کند، بازهم جلو‌تر می‌آید و مطمئن باشید که جنگ به داخل ایران هم کشیده خواهد شد.
چرا که دشمن خط قرمز ندارد و دست‌بردار نیست؛ چون این جنگ برای او حیاتی است و برای او نبرد وجودی است؛ درست است که ما احساس نمی‌کنیم که جنگی داشته باشیم که وجود‌مان را به خطر بیاندازد و درست هم هست؛ ولی دشمن در وجود و بودنِ خود احساس خطر میکند و کسی که اینگونه وجود خود را در خطر ببیند، خط قرمز نمی‌شناسد و به همه‌چیز چنگ می‌اندازند.
لذا وقتی امام جامعه می‌بیند فرمان و دستور قبلی که در پیام شهادت شهید‌هنیه بود، زمین مانده است؛ دیگر در پیام جدید آن فرمان را تکرار نمی‌کند؛ مگر حرف قبلی را گوش دادید که منتظر حکم جهاد جدید هستید؟!
که اساسا این فقدان جدید هم نتیجه و عقوبت زمین گذاشتن فرمان ولی بود.
حال بیایید به این بیاندیشیم که چه شد که فرمان ولی را زمین گذاشتیم؟ چه شد که دشمن را مجازات سخت نکردیم در حالی که زمینه‌های آن فراهم شده بود؟ به این فکر کنیم که وقتی خون‌خواهی نمی‌کنیم، وقتی مجازات پشیمان کننده‌ای در کار نیست، دشمن جلو‌تر می‌آید!
امّا واقعا چرا این فرمان زمین ماند؟
اگر عمری باقی بود و توفیقی حاصل شد، در یادداشتی دیگر، کمی به این مسئله خواهم پرداخت؛ ولی یک کلمه اگر بخواهم بگویم؛ مانع اصلی از مجازات پشیمان کننده «ترس» بود؛ گفتمان ترسی که غالب شده است و انقلابی و غیر‌انقلابی، مسئول و غیر مسئول، نظامی و غیر نظامی و ... نمی‌شناسد. و اساسا گفتمان اینگونه است که وقتی غالب بشود، کسی به راحتی از حیطه تاثیر ان در امان نخواهد بود.
و راه نجات هم یک کلمه است، شکستن این گفتمان ترسی که غلبه پیدا کرده است.
یعنی روی آوردن به صورت جدی به جهاد تبیین!
