تا به حال به این فکر کرده‌اید که در هیچ‌کدام از عبادت‌ها مانند روزه، شبیه به خداوند نمی‌شویم؟
همانگونه که خداوند سبحان بی‌نیاز از غذا است، انسان هم تا حدودی البته در حد و اندازه خودش، چنین حالتِ بی‌نیازی را به خود می‌گیرد. به واسطه روزه‌داری می‌توانیم ظهوری از غنای حق شویم.
با روزه‌داری، مختصری از دنیا منصرف می‌شویم و یک بی‌نیازی هر چند کم و مختصر نسبت به دنیا در ما پدید می‌آید. در واقع صفتی از صفات خداوند به اسم «غنی» به همان معنای بی‌نیازی، در ما متجلّی می‌شود و نیازمان به دنیا کم می‌شود و با خدا مأنوس می‌شویم؛ و این تابش نور حق با واسطه صفت «غنی» در آدمی و قلب او، به نحوی قُرب و نزدیک شدن به حق است.
و اینجا است که معنای حدیث قدسیِ «الصَّوْمُ لی وَ اَنَا اُجْزی بِه» روشن می‌شود؛ خداوند می‌فرماید: روزه برای من است و خودم هم جزایش هستم.
جزای ما در روزه‌داری، خود حق است. و چه چیزی بهتر از این؟!
۱۵ اسفند ۱۴۰۳
تیه شهرک‌مهدیه - قم
